Pułkownik Kwiatkowski żyje!

W lutym tego roku Polskę obiegła niezwykła wiadomość, szybko została porzucona i w zasadzie przeszła przez media bez większego echa a szkoda, bo specjaliści mieliby o czym rozmawiać, nie pozostawiając na winnych suchej nitki. Z drugiej strony kiedy przemyśli się to na spokojnie, to jak na Polskę, wcale ta historia nie jest taka niezwykła, wszak to dziki kraj, w którym wszystko się może zdarzyć.

Trzeba mieć albo tupet i charakter chama z twardymi łokciami, albo mocne i szerokie plecy.

Rzecz dotyczy Marka P., 60-cio latka, który zapragnął zrealizować młodzieńcze marzenia i na starość sam mianował się na majora Wojska Polskiego. Facet prawdopodobnie sam się ustawił działając jak Nikodem Dyzma. Kreował się na wpływowego człowieka, za pieniądze obiecywał załatwienia awansów, dobre pracy w pionie cywilnym w wojsku, został nawet odznaczony przez posła Edwarda Siarka medalem za zasługi dla pożarnictwa. Pojawiał się na obchodach i uroczystościach samorządowych a nawet państwowych. Lubił i chętnie łapał flesze oraz oka kamer.

Jak zostać oficerem WP? Prościzna, kupić mundur przez Internet, podobnie należy zakupić atrapę broni oraz dodatki, obowiązkowy jest także mundur galowy. Gdyby jednak i kogoś was pokusiło aby samoistnie mianować się na oficera WP przestrzegamy - grozi za to odpowiedzialność karna, a co ważniejsze, nie popełnijcie błędu jaki popełnił nasz bohater - nie sprawdził jakie są aktualne wytyczne co do mundurów w czasie świat wojskowych. Zaintrygowany inny oficer poinformował Żandarmerię Wojskowa a ta szybko wylegitymowała i zdemaskowała oszusta. Trzeba jednak przyznać, że nasz bohater faktycznie czuł się jak ryba w wodzie i potrafił tak zręcznie manipulować środowiskiem jak Nikodem Dyzma salonami rządowymi. Dowodem tego jest fakt, że nawiązał bliskie kontakty z oficerami z Małopolski i skutecznie poszerzył swój zasięg działania oraz wpływów. 

A dlaczego pułkownik Kwiatkowski?

Tytułem chciałem nawiązać do znakomitej polskiej komedii z 1996 r. o tym właśnie tytule. Główną rolę gra Marek Konrad. Pułkownik Kwiatkowski jest w rzeczywistości kapitanem - wojskowym ginekologiem. Zbieg okoliczności, stara miłość, chęć przygody i zabawy sprawiają, że z grupką przyjaciół organizują grupę, która udaje ważniaków z min. Bezpieczeństwa Publicznego. Główny bohater udaje wiceministra. Jego działalność z biegiem czasu zostaje zauważona przez właściwe służby, jednak do kulminacyjnego momentu filmu "pułkownik" ma na koncie wielu oswobodzonych żołnierzy AK, więźniów politycznych, zbesztanych i zastraszonych katów i siepaczy bezpieki. Komedia warta polecenia. 

Co ma wspólnego z naszym Małopolskim bohaterem? 

Niestety niewiele, pewnie więcej z Nikodemem Dyzmą. A jednak gdy usłyszałem tą całą historię pierwszym skojarzeniem był "Pułkownik Kwiatkowski". Chociaż może i nasz małopolski major komuś potrzebującemu i zasługującemu załatwił awans, pracę lub dojście w ważnej dla niego sprawie.

To czego uczy nas ta historia to to, że mimo Internetu, zabezpieczeń, nowoczesności  i cyfryzacji, nadal gdy się bardzo chce można postawić wszystko na jedną kartę i zagrać Nikodema Dyzmę lub pułkownika Kwiatkowskiego. Tyle dziesiątek lat, a nic się nie zmieniło. Może to i dobrze, bo w tym biurokratycznym zbiorniku, gdzie tylko liczą się znajomości lub wyniki odmóżdżających testów jest gdzieś miejsce na ekstraordynaryjne zjawisko.

~Sanjuro

Red. Żakowski i ministra Mucha na wspólnej wycieczce po Himalajach absurdu.

Godna uwagi była rozmowa Żakowskiego z Muchą w Poranku TOK FM 3 lipca br. Była ministra a obecna rzeczniczka sztabu wyborczego PO zapewniła, dając słowo honoru, że Platforma nie zatrudnia hejterów ani trolli internetowych na co redaktor odetchnął, co może dziwić gdyż gdy coś PiS musi dementować to nie tylko słowo honoru ale nawet  prawomocny wyrok uniewinniający by nie uratował PiSu gdyby pojawiły się podobne oskarżenia, co z resztą nie raz już przerabialiśmy. PiS jest zawsze winny i nie ma mowy o wybronieniu się, tu nie tylko nie obowiązuje zasad domniemania niewinności ale także ciężaru dowodu ani zasady oceny dowodów. 

W dalszej części Mucha rozwodzi się jakie to ogromne wrażenie wywarło na niej wynik Kukiza i że jest to głos tak potężny, że nie da się go zbagatelizować. No proszę, po 8 latach rządów, Platforma OBYWATELSKA uznała, że głos zmielonych, wyrzuconych, oszukanych, olanych, okłamanych, wykorzystanych ma jakąś siłę i znaczenie. Tzn. oficjalnie tak mówi, bo chyba nikt w rzeczywistości nie wierzy w skruchę tej nienasyconej hydry. Z ratunkiem przyszedł redaktor, którzy orzekł, że to "lumpel klasa średnia" i dalej dookreślił, że chodzi mu o "sprekaryzowaną klasę średnią". Dla kogo intelektualny język lewackiego redaktora jest za trudny wyjaśniam: lump - człowiek z marginesu społecznego, alkoholik, hulaka, próżniak, bez perspektyw, mało wartościowy moralnie; prekariat - to ludzie bez perspektyw życiowych, młodzi bezrobotni lub wieczni stażyści pracujący poniżej swoich możliwości i wykształcenia. Na to ministra-rzeczniczka odpowiada - "tak, ale mam wrażenie, że to grupa młodych ludzi, która nie wykorzystała swojego potencjału". Oczytanie ministry jest żenujące, przecież to właśnie stwierdził redaktor tymi określeniami, ale ministra to prosta wiejska dziełcha i może nie znać znaczenia słów, którym przytakuje, chociaż określają to co sama sądzi. Z drugiej strony jak to dobrze wiedzieć, że 20% społeczeństwa przez intelektualistów lewackich i sztab wyborczy PO jest uważana za lumpel klasę średnią i do tego sprekaryzowaną. To jakby lump do kwadratu.

Ciekawie zrobiło się po chwili, red. Żakowski zarzucił Muszce, że PO zaczyna przemawiać językiem PiSu i lewicy, które to zaczynają obiecywać obniżkę podatków, podwyżkę wydatków czyli obietnice bez pokrycia budżetowego. Jednak Mucha z urzekającym uśmiechem odpowiada - ale my mamy min. Szczurka, który na pewno nie pozwoliłby na składanie obietnic bez pokrycia. No i padłem. Każde ugrupowanie ma jakiegoś "min. Szczurka", dlaczego akurat platformerski szczurek jest argumentem, który Żakowskiego przekonuje, nie wiem. A więc PO może składać obietnice ustami Kopacz - co do Śląska, emerytur, pracy dla młodych, kasy dla rodziców na dziecko, obniżki podatków, podniesienia kwoty wolnej od podatku itp itd czyli to samo co wszyscy (poza Korwinem) obiecują ale tylko Platforma nie obiecuje gruszek na wierzbie bo... mają Szczurka. Ręce opadają. Magiczny Szczurek, potrzyj to po główce i wyskoczy Ci magiczne 100 baniek.

A jak PO chce przekonać Polaków, że się zmieniła? Z kim gotowa jest do koalicji?

Tego nie wiemy, rzeczniczka nie chciała ani składać deklaracji co do koalicji ani tez nie wyjaśniła jak przekona do siebie Polaków ale zamiast tego zaserwowała słuchaczom hejtowski rajd po Kukizie, zarzucając mu brak programu. Na marginesie należy dodać, ze programy wszystkich partii są żenujące i bardziej przypominają wypracowania ucznia podstawówki, który pisze pod upodobania lekturowe i interpretacyjne nauczycielski niż problematyczny i analityczny doktorat. Programy w Polsce są w większości pisane pod publiczkę ludzi i przypominają bardziej bajkę niż poważną analizę i propozycję. Chociaż to chyba zacznie się zmieniać, patrząc jak poważnie PiS w tych wyborach podszedł do analizy polityki, ekonomii, gospodarki i innych problemów współczesnej Polski.

Wracając do Muchy i redaktora... określiła, że JOWy są DNA Platformy... Cyba jakiś żart. 

Redaktor nie pozostał dłużny i odpowiedział, że JOWy, podatek liniowy i inne to populistyczne mrzonki z początku wieku i nie rozumie skąd fascynacja JOWami, natomiast fascynację JOWami nazwał wstydliwą fantazją, o którą oskarżył także PO. Następnie red. Żakowski obalił cały system JOWów oraz ich ideę wskazując na zagrożenie jakie niesie w oparciu o przykład... serialu House of Cards. Znowu padłem. POważny redaktor i poważna polityk omawiają problem JOWów w oparciu o serial. To muszą być jakieś żarty, to się nie może dziać naprawdę, żeby ludzie mający wpływ na opinię publiczną oceniali polską sytuację polityczną i plan na lata kierując się fabułą serialu... Gdzie ja żyję? 

I znowu zabłysnęła rzeczniczka Mucha, która w mojej ocenie, przyciśnięta przez Żakowskiego się skompromitowała gdyż wyszło, że nic o JOWach nie wie i nic o nich nie czytała. Żakowski natomiast rozśmieszył mnie gdy stwierdził, że JOWy to putinizacja polityki... Pewnie to też wywnioskował na podstawie serialu. A z drugiej strony od 8 lat mamy rządy jednej partii, sterowanej przez Tuska, którego gdy zabrakło wszystko w tej partii się sypia. I on się boi putinizacji i dyktatury jednostki. Dyktatura już dawno istnieje i w PiS i w PO, ale dyktatura może być dobra lub zła, o czym wiedzieli już starożytni. Co więc zmienią JOWy? To czego się obawia redaktor już jest, dyktatura jednostki. 

Mucha broniła się, że Polacy JOWów chcą, bo tak pokazują sondaże  i wyniki wyborów, na co red. Jacek odpowiedziała, ze nie chcą bo przecież oni nie wiedzą czym są JOWy i co to oznacza. Aha, ale jak Polacy chcą in vitro i "leczenia" bezpłodności to jest ok? Tak samo a może i nawet bardziej Polacy nie wiedza czym w rzeczywistości jest in vitro i jakie skutki pociąga, ale tego jakoś media nie chcą zauważyć. In vitro? proste leczenie bezpłodności, jest pan za czy przeciw? JOWów pan chce ? to zbyt skomplikowane, za głupi Polaku jesteś żeby to pojąc, siedź cicho i głosuj na stara gwardię. Rewolucji się zachciewa w systemie? Zaraz po dupie podatkiem dostaniesz to się nauczysz, chyba dawno kontroli skarbowej nie miałeś, co? 

System się broni, bo taka jest natura.

Aha no i na koniec - dla red. Jacka najgorszą rzeczą jest to, że przy JOWach PiS uzyska 70% poparcia i tedy będzie Putin 2 i Rosja 2 z Polski. 

~Sanjuro

Katowicki skandal z niezwykle ślepą Tedmidą w roli głownej

Trzy dni temu w katowickim wydaniu Gazety Wyborczej pojawiła się informacja, iż tamtejszy Sąd odebrał skonfliktowanej z byłym partnerem kobiecie jej 7-letnią córeczkę - Kornelię.

Z artykułu dowiadujemy się, że rodzice Korneli rozstali się gdy miała dwa lata, nigdy się nie pobrali i do dziś pozostają w konflikcie, który zapewne stał się przyczyną batalii o prawo do dziecka. 

Pomimo pozytywnych opinii specjalistów, psychologów oraz pochlebnej oceny środowiska Sąd zadecydował, że Kornelię należy odebrać matce. Argumentacja Sądu, jaką przytacza Gazeta jest zdumiewająca, oto bowiem dowiadujemy się, iż o odebraniu dziecka zadecydował fakt, że matka nie posiada zdolności wychowawczej, który to brak zdolności polega na tym, że dziewczynka pomimo 7 roku życia nadal sypia z matką w jednym łóżku, za długo przebywa z matką w czasie jazdy do pracy i przedszkola co powoduje, iż dziewczynka nie może się socjalizować z rówieśnikami. Sąd enigmatycznie w ustnym uzasadnieniu orzeczenia podał, że matka nie rozumie potrzeb małoletniej i nie jest w stanie zadbać o właściwy rozwój psychiczny i emocjonalny dziecka. Sąd uznał, że postawa matki jest bliska przemocy psychicznej wobec dziecka i stanowi nadużycie władzy rodzicielskiej.

Co prawda w 99 na 100 przypadków wyznaję świętą zasadę - nie komentuje się wyroków Sądu, tym bardziej, jeśli nie ma się wiedzy o sprawie, nie czytało się akt sprawy i nie ma się odpowiedniej wiedzy o prawie właściwym dla danej sprawy. Pełna zgoda, ale ...

W Polskiej rzeczywistości faktem pozostaje silne poczucie rodzicielskie oraz silne poczucie władzy rodzicielskiej. Instrumenty, które trafiły do rąk urzędników, policjantów oraz Sądów nie są dobrze postrzegane w społeczeństwie polskim. I dobrze. 

Siłą polskiego społeczeństwa jest przywiązanie do tradycji, na którą składa się m.in. silne poczucie władzy nad dzieckiem, które w 99% związane jest z dobrymi intencjami i poczuciem odpowiedzialności, obowiązkiem ochrony potomków. 

Przeciętnemu polakowi łatwo wyjaśnić, że dziecko musiało być usunięte z patologicznej rodziny, w której alkohol i przemoc niszczyły życie dziecka jednak absurdalne odbieranie dzieci ze względu na "brak kompetencji wychowawczych" budzi oburzenie i gwałtowne reakcje. To dobry odruch. Ostatnimi czasy coraz częściej media oraz portale społecznościowe omawiają problemy kontrowersyjnych ingerencji władzy państwowej w rodzinę, sięgającą tak daleko, że aż uzurpujące sobie prawo wyrwania dziecka z rodziny, z najnaturalniejszego środowiska pod pozorem jego dobra. Absurdalne uzasadnienia tworzące nowe, niespotykane w polskiej kulturze społecznej jak i prawnej, precedensy będą budzić coraz większy sprzeciw i obniżać szacunek do organów państwa, co najbardziej zaszkodzi Sądom.

Zasadne jest wyposażyć Rzecznika Praw Dziecka w jakiegoś rodzaju nadzwyczajną apelację (środek podobny do tego, który chce utworzyć PiS) gdyż mamy do czynienia z bezmyślną lub beztroską swawolą sędziów. Chociaż ciężko mi pisać taki zarzut, należy zwrócić uwagę, iż kaprys interpretacyjny sędziego w jednym województwie może doprowadzić do tego, że nadopiekuńczość rodziców pozbawi się wyrokiem praw rodzicielskim, gdy natomiast w drugim województwie Sąd uzna, że rodzice byli zbyt mało opiekuńczy. I nie musi to dotyczyć skrajnych wypadków ale bardzo podobnego stanu faktycznego - np. w jednym Sądzie uznane zostanie, że rodzic organizujący samotny spływ kajakowy wykazał się bezmyślnością a w drugim, że zabranianie wyjazdów na spływ to nadużywanie władzy rodzicielskiej.

W starożytnym Rzymie pater familias posiadał władzę życia i śmierci nad dziećmi, czy w nowoczesnej Polsce dojdziemy do drugiego skrajnego absurdu, że rodzic nie będzie miał prawa podejmować żadnych innych decyzji o sowim dziecku, niż te w co ma się ubrać i co zjeść na obiad?

Zły jest kierunek państwa, który prawem chce uregulować każdy aspekt życia obywateli, zwłaszcza jeśli dotyka to aspektów tak wrażliwych i niemożliwych do ujęcia w bezduszne ramy paragrafów jak życie rodzinne. Państwo, które z buciorami ingeruje w życie rodziny, gdy nie dochodzi do przestępstwa, nie może liczyć na miłość i lojalność swoich obywateli.

~Sanjuro